Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Lubiłem niedzielne popołudnia, gdy ja i mój brat Hubert siadaliśmy z mamą na kanapie i oglądaliśmy filmy. Mojej mamy – Małgorzaty Kowalczyk
– już nie ma. Pięć lat temu do Ośrodka Pomocy Społecznej w naszym Makowie, w którym pracowała, wpadł jakiś człowiek, oblał ją benzyną i podpalił. Na kanapie mamy teraz sypiam ja. Każdego dnia pragnąc, aby być tak silnym jak mama.
Pamiętam ogromny ból, który poczułem na wieść, że mama nie żyje. Świąt Bożego Narodzenia 2014 r., które nadeszły sześć dni po śmierci mamy, ani kilku następnych miesięcy, gdy nie wychodziłem z domu – już nie.
Mama była dla nas wszystkim. Wychowywała nas sama, pracowała, prowadziła dom, uczyła odróżniać dobro od zła, decydowała, koiła smutki i sprawiała radości. Gdy odeszła, miałem 11 lat, brata oraz babcię i dziadka. Nie byłem sam, ale dopiero po dwóch latach pogodziłem się z jej stratą i ułożyłem sobie relacje z dziadkami. Pomógł mi w tym m.in. psycholog z Fundacji Dorastaj z Nami.
Uczę się w liceum w Skierniewicach, w II klasie o profilu geograficzno-społecznym. Nie wiem jeszcze, kim chcę być w przyszłości. Jestem jednak pewny, że cokolwiek wybiorę, będę w tym tak wytrwały jak mama, z zawodu krawcowa, która pracując i wychowując samotnie dwoje dzieci, znalazła czas, aby skończyć studia.
Od czterech lat jestem pod opieką Fundacji Dorastaj z Nami i jej darczyńców. To dzięki nim możemy opłacić korepetycje dla mnie z matematyki, miejsce w akademiku dla brata i jeszcze wyjechać na wakacje lub ferie. To dzięki nim mam siłę. ©
