Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Z myślą Akwinaty zetknął się w zakonie dominikanów, do którego wstąpił w 1975 r. po studiach historycznych na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Ponieważ biegle czytał po łacinie, wyrobił sobie nawyk codziennej lektury fragmentu “Sumy teologicznej". Dzięki temu już podczas studiów w seminarium zapoznał się w oryginale z całością dorobku św. Tomasza. To ukierunkowało jego zakonną drogę. Po święceniach kapłańskich (1981) wyjechał studiować na Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza z Akwinu “Angelicum" w Rzymie. Studia zwieńczył doktoratem z teologii moralnej.
Po powrocie do Polski pełnił funkcję magistra studentatu (wychowawcy i przełożonego braci przygotowujących się do kapłaństwa) oraz wykładowcy teologii moralnej Kolegium Filozoficzno-Teologicznego Polskiej Prowincji Dominikanów w Krakowie. W 1998 r. został jednym z dziesięciu asystentów generała zakonu - najpierw ds. Europy Środkowej i Wschodniej, a od 2002 roku ds. życia intelektualnego. Równocześnie wykładał teologię moralną na rzymskim “Angelicum".
Jest wziętym kaznodzieją i spowiednikiem. Zasłynął z niekonwencjonalnych reakcji duszpasterskich. Gdy na krakowską furtę klasztorną trafił zdesperowany mężczyzna, wyrzucony przez żonę, o. Wojciech pojechał z nim do domu i pojednał skłóconych małżonków.
W publicystyce i pracy naukowej sprzeciwia się redukowaniu życia religijnego do moralności pojmowanej jako wypełnianie norm i obowiązków narzuconych przez zewnętrzny wobec człowieka autorytet. Jego zdaniem moralność jest nierozerwalnie powiązana z duchowością, a swą moc czerpie z twórczej współpracy z Bożą łaską. W gorącym dla Kościoła w Polsce okresie transformacji wzywał do zachowania zdrowego rozsądku. W 1993 r. opublikował na łamach “Tygodnika" artykuł “Malchusowe ucho", w którym - odwołując się do nauki św. Tomasza - ukazywał, na czym polega rozdział państwa od Kościoła. Ostatnio wydał zbiór artykułów “Rachunek sumienia teologii moralnej" (Wydawnictwo M). Włada - oprócz polskiego i łaciny - sześcioma językami: angielskim, francuskim, włoskim, hiszpańskim, niemieckim i rosyjskim.
Funkcja Teologa Domu Papieskiego sięga XIII wieku. Wówczas przy Kurii Rzymskiej powstało Studium, do którego kompetencji należało m.in. wspieranie papieża w dziedzinie teologii. W następnym stuleciu pojawił się tytuł mistrza Świętego Pałacu, którym był regent wydziału teologicznego tegoż Studium. Od początku XIV wieku papieże powierzali ów urząd dominikanom i tak pozostało do dziś, choć samo Studium przestało istnieć dwa wieki później. Mistrz Świętego Pałacu Apostolskiego był przede wszystkim zaufanym teologiem papieskim, któremu powierzano też inne zadania, np. wybór i powoływanie kaznodziejów kaplic papieskich oraz wstępne zatwierdzanie tekstów kazań i badanie pojawiających się problemów teologicznych. Mistrz uzyskał także uprawnienia cenzora ksiąg drukowanych w Rzymie. Od czasów reformy Kurii Rzymskiej przeprowadzonej przez Pawła VI w 1968 r. nastąpiła zmiana nazewnictwa i charakteru tej funkcji. Teolog Domu Papieskiego jest z urzędu konsultorem Kongregacji Nauki Wiary i Papieskiej Komisji Biblijnej oraz prałatem oficjałem Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Od grudnia 1989 r. stanowisko to pełnił szwajcarski dominikanin, o. Georges Marie Martin Cottier. W 2003 r. Jan Paweł II mianował go kardynałem.
KAI
