Szekspir przerywa milczenie

Amerykańscy (to jest, przepraszam: angielscy) naukowcy odkryli właśnie, że Szekspir jednak istniał, i napisał nie tylko całego Szekspira, ale również fragmenty sztuki o kasowym tytule „Spanish Tragedy, or Hieronimo is mad again” Thomasa Kyda. Niezbitym dowodem jest charakter pisma, a konkretniej niedbale pisane końcówki wyrazów. Komputerowa analiza rękopisów (czyich?) wykazała niezbicie, że podobno bazgrołek Bard tak miał, że niektórych liter nie domykał, przeto trzysta z górą wersów Kyda należy się geniuszowi. Ponieważ natura dąży do równowagi, więc Kyd z kolei napisał „Hamleta”. Pra-Hamleta właściwie, ale co „Hamlet”, to „Hamlet”. Pradziadek też jest dziadkiem. À propos pradziadka, uwaga na marginesie: Szekspir, którego istnienie co rusz poddaje się w wątpliwość, i tak ma lepiej niż niejaki Homer, którego naprawdę trudno rozpoznać po charakterze pisma, więc nie tylko nie istniał, ale i nic nie napisał. Literatura, głupcze – parafrazuję Billa Clintona, autora z szansą na Literacką Nagrodę Nobla (Churchill dostał, więc precedens jest – Bill musi tylko dorzucać kolejne tomy).

A więc Szekspir przerwał milczenie za pomocą pióra. Gdybyśmy się wcześniej wszystkiego dowiedzieli – my, cywilizacja – historia kultury masowej potoczyłaby się inaczej: Radiohead nagraliby płytę pod tytułem „Kyd A”, a Modern Talking podbiliby Europę i Eurowizję przebojem „Hieronimo’s Cadillac (is mad again)”. Mój ulubiony auteur Roland Emmerich nakręciłby, niestety, jeden film mniej – ale mógłby za to zrobić jakiś inny, jeszcze bardziej katastroficzny obraz: dyptyk o gościnnych występach fanów Legii w Łomiankach oraz Ruchu Chorzów na plaży w Gdyni. Tytuł: „Mexican Tragedy, or kibol is mad again”. Obraz z dedykacją dla stróżów porządku, którzy zawsze zareagują zawczasu, tocząc homeryckie boje na odcinku prewencji: „Pierwsi zareagowali dopiero ratownicy morscy, którzy gwiżdżąc, biegli w stronę pobitych i zakrwawionych już Meksykanów”. Kyd, Szekspir i Seneka wysiada. Odpala racę i łapie za maczetę. Ręce opadają.