Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Jan, autor Apokalipsy, mówi: „Ujrzałem nowe niebo i nową ziemię, pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły. (…) I zobaczyłem, że z nieba od Boga zstępuje Miasto Święte, nowe Jeruzalem (…). Świątyni w mieście nie widziałem, gdyż jego świątynią jest Pan, Bóg Wszechmocny, i Baranek. Miastu nie potrzeba też słońca ani księżyca, bo oświetla je chwała Boża, a Baranek jest jego lampą”. Oto jesteśmy świadkami wielkiego pojednania, jak się wydawało, dwu przeczących sobie i chcących siebie zdominować, stąd walczących ze sobą rzeczywistości: sacrum i profanum.
Idąc kiedyś z Kasprowego na Świnicę, spotkałem grupę nastolatków z zakonnicą, pewnie katechetką, odmawiających różaniec. Kiedy skończyli ostatni dziesiątek, siostra zaczęła grupę pospieszać, chcieli jeszcze przed zejściem do stacji kolejki zjeść kanapki. Młodzi siedzieli cały czas odwróceni plecami do Świnicy, Kościelca, Orlej Perci, Krywania i wielu innych piękności na co dzień niedostępnych. Zamiast tego musieli patrzeć na siostrę, na stację kolejki linowej i wyciąg krzesełkowy. Ale cóż, przecież najważniejsze jest dawanie świadectwa, walka z tym zeświecczałym światem, pozbawionym łaski Bożej. Ale może się mylę, może po prostu tak jakoś wyszło, jakoś nikt nie pomyślał, że można by usiąść inaczej, że „całe stworzenie głosi chwałę Pana” i nie wiadomo, kiedy znowu nadarzy się taka okazja, a wreszcie, co się pan czepiasz jak pijany płota?
Jan mówi, że na nowej ziemi i w nowym niebie, w nowym Jeruzalem nie będzie świątyni, gdyż świątynią jest Bóg, a światłem, wieczną lampką wskazującą Jego obecność, jest Chrystus. Skoro tak, to Kościół i świątynie, liturgia, instytucje kościelne, włącznie z rzymską kurią, zwłaszcza gdy mają w nazwie „święte”, już teraz powinny pamiętać, że nie są lampami, a jeśli świecą, to świecą nie tyle światłem odbitym, co wydobywającym się z głębin dziejącego się w nich jedynego sacrum, jakim jest Bóg.
Paweł Apostoł przemawiając na Areopagu powiedział: „Ateńczycy! Kiedy się przechadzałem, oglądając wasze świątynie, natrafiłem też na ołtarz z napisem: »Nieznanemu Bogu«. Ja wam głoszę to, co czcicie, nie znając. Bóg (…) jest władcą nieba i ziemi. Dlatego nie mieszka w świątyniach zbudowanych przez ludzi. Nie oczekuje żadnej posługi od człowieka, jak gdyby czegoś potrzebował, gdyż On sam każdemu daje życie, tchnienie i wszystko. (…) W Nim bowiem żyjemy, poruszamy się i jesteśmy. »Jesteśmy z Jego rodu« – jak to powiedzieli niektórzy wasi poeci”.
Jeśli tak, to Najświętszy Sakrament nie „ukrywa”, ale ujawnia Chrystusa, a prawda o życiu duchowym odsłania się zarówno w dziełach mistyków, jak i na wysypisku śmieci. ©
